Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ

Λόγω του χαμηλού κόστους και της έλλειψης τοξικότητας, διαδόθηκε αστραπιαία στην Ινδία και τη Νότια Αμερική. Στις Ηνωμένες Πολιτείες έφτασε το 1824 και ενώ η ανταπόκριση από τους αμερικανούς γιατρούς ήταν μικρή, η εξάπλωσή της ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους ήταν ραγδαία. Τελικά, πολλοί επαγγελματίες γιατροί υιοθέτησαν την Ομοιοπαθητική με ενθουσιασμό. Μάλιστα ο πρώτος εθνικός ιατρικός σύλλογος (αλλοπαθητικός ή ομοιοπαθητικός) ήταν το Αμερικανικό Ινστιτούτο Ομοιοπαθητικής (!) που ιδρύθηκε το 1844. Αποτελεί ειρωνεία ότι ο Παναμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος (ΠΙΣ) ιδρύθηκε δύο χρόνια αργότερα, εν μέρει «για να εξοβελίσει την μάστιγα της Ομοιοπαθητικής» (Wiston J, 1999).

Αξίζει να σημειωθεί ότι στα 1880 το 25% των Αμερικανών γιατρών ήταν ομοιοπαθητικοί (Wiston J, 1999 Ullman D, 1994). Όπως είναι λογικό, το αλλοπαθητικό επάγγελμα και η φαρμακευτική βιομηχανία πανικοβλήθηκαν. Η πολιτική του ΠΙΣ και των ιατρικών συλλόγων στις περισσότερες Πολιτείες ήταν να απαγορεύσουν οποιαδήποτε προσωπική ή επαγγελματική επαφή με γνωστούς ομοιοπαθητικούς. Καθώς τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα δίνονταν σε τόσο μικρές δόσεις αλλά με τόση μεγάλη αποτελεσματικότητα, η φαρμακευτική βιομηχανία ένοιωσε να απειλείται άμεσα.
Το 1911 μια οικονομική και πολιτική συνομωσία μεταξύ αλλοπαθητικών ιατρών και παραγόντων φαρμακοβιομηχανίας οδήγησε σε μια επίσημη έκθεση του Κογκρέσου –την έκθεση Φλέξνερ- σύμφωνα με την οποία όλες οι ιατρικές σχολές έπρεπε να διαθέτουν «επιστημονικά» εργαστήρια και χειρουργεία (Winston J, 1999, Coulter H, 1982). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κλείσιμο όλων των ομοιοπαθητικών σχολών στις ΗΠΑ εκτός από τρεις, που συρρικνώθηκαν μέσα στην επόμενη δεκαετία.

Έτσι, παρόλο που σε άλλα μέρη του κόσμου η Ομοιοπαθητική συνέχισε να αναπτύσσεται, στις Ηνωμένες Πολιτείες παρήκμασε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και η ποιότητα της ομοιοπαθητικής εκπαίδευσης έφθινε μέσα στις επόμενες γενιές. Παρόλα αυτά, λιγοστοί ηρωικοί δάσκαλοι συνέχισαν να μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις τους στους νεώτερους, οι οποίοι και πρωτοστάτησαν στην αναγέννηση της Ομοιοπαθητικής από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα.

Σήμερα η δημοτικότητα της Ομοιοπαθητικής σε ολόκληρο τον κόσμο συνεχίζεται να εξαπλώνεται με αμείωτο ρυθμό. Πρόσφατες έρευνες στην Ευρώπη έδειξαν ότι το 32% των Γάλλων, 34 % των Ολλανδών και 16 % των Βρετανών λαμβάνουν ομοιοπαθητικά σκευάσματα (Schulte & Endler – 1998).

Το 1990, 1,8 εκατομμύρια Αμερικανοί ενήλικες ακολούθησαν ομοιοπαθητική αγωγή (Ενημερωμένη έκθεση 1994). Γενικά, η αναγέννηση της Ομοιοπαθητικής βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για εναλλακτικές θεραπείες γενικότερα (Eisenberg DM et al, 1993, Chez AR & Jonas WB, 1997). Ανάλογο ενδιαφέρον διαφαίνεται σε κυβερνητικό επίπεδο τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη.

Η Ομοιοπαθητική συμπεριλαμβάνεται στο ιδρυτικό καταστατικό του Οργανισμού Ελέγχου και Τροφίμων (Food and Drug Administration – FDA). Πράγματι η επιτροπή του FDA επιβλέπει τακτικά της δραστηριότητες της Ομοιοπαθητικής Φαρμακευτικής Επιτροπής και την παρασκευή και πώληση ομοιοπαθητικών σκευασμάτων. Οι επιχορηγήσεις που δίνονται στο γνωστό ως Εθνικό Κέντρο Συμπληρωματικής και Εναλλακτικής Ιατρικής έχουν σημαντικά αυξηθεί, ως ποσοστό δαπανών των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας, παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα για συνεχή χρηματοδότηση της ομοιοπαθητικής έρευνας.

Bill Gray M.D. Ομοιοπαθητική, Επιστήμη ή Μύθος; Εκδ. Universal Studio Press