Εμβόλιο Η1Ν1
Για πρώτη φορά είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε πόσα πολλά για τους εμβολιασμούς και το πόσα διαδραματίζονται στο χώρο της υγείας. Μπορέσαμε να αντιληφθούμε ξεκάθαρα ότι η υγεία μας ανήκει και αυτή εκεί όπου ανήκει και ολόκληρη η δομή της σημερινής κοινωνίας – στους κανόνες του εμπορίου.
Είδαμε το κεφάλαιο να επιβάλλει μια τακτική αύξησης των κερδών του με στρατηγικές προώθησης των προϊόντων του βασισμένες στο φόβο. Αυτή τη φορά οι περισσότεροι από τους γιατρούς, τους κυριότερους συμμάχους των φαρμακευτικών εταιριών, τάχθηκαν κατά του εμβολίου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αρκετοί από τους γιατρούς που μέχρι πρότινος διατηρούσαν επιφυλάξεις για τον εμβολιασμό, σήμερα τον προτείνουν. Αυτό οφείλεται σε προφανείς λόγους, όπως ο φόβος μήπως προκύψει κάποιο ατυχές περιστατικό, που θα είχε ως επακό- λουθο τον κοινωνικό και επαγγελματικό διασυρμό τους. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο διοικητής του Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας (Κ.Ε.Υ.), ο εμβολιασμός πρέπει να συνεχιστεί και δεν είναι επιτρεπτό να υπάρχουν επαγγελματίες υγείας οι οποίοι παίζουν με τη ζωή των ασθενών τους1.
Στην περίπτωση που κάποιος καταλήξει από το εμβόλιο, δεν κινδυνεύει ούτε ο γιατρός ούτε το Κ.Ε.Υ. αφού την ευθύνη -χωρίς αποζημιώσεις ή άλλες δεσμεύσεις- φέρει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο οποίος αποτελεί το επίσημο παγκόσμιο όργανο που κατευθύνει τις πράξεις του Κ.Ε.Υ. στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης.
Η θνησιμότητα προς το παρόν και σύμφωνα με το Κ.Ε.Υ. δεν έχει επηρεαστεί από τον ιό Η1Ν1 ενώ το αντίθετο συμβαίνει από την εποχική γρίπη. Μέσα από το θόρυβο που προέκυψε και την ταχύτατη εξάπλωση του ιού συνειδητοποιήσαμε το αυτονόητο, ότι ο ίδιος ο πολίτης φέρει την ευθύνη των επιλογών του. Τώρα καλούμαστε να κατανοήσουμε την ανάγκη της άρνησης να εμβολιαστούμε προκειμένου να αποδώσει η αποκομιδή της πρόσφατης γνώσης προς όφελος της υγείας αλλά και της φύσης του είδους μας.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο εμβολιασμός δεν ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα στο σύνολό του, παράγει μόνο τα αντισώματα που αφορούν τον συγκεκριμένο ιό που βρίσκεται στο περιεχόμενo του εμβολίου. Πολλά άτομα άνω των 60 ετών που είχαν εκτεθεί στον ιό Η1Ν1 πριν από το 1957, σήμερα (μετά από 52 χρόνια) παρουσιάζουν ανθεκτικότητα2. Για την εποχική γρίπη γίνεται εμβόλιο κάθε χρόνο, το οποίο προφανώς θα πρέπει να κάνουν και όσοι εμβολιαστούν για την Η1Ν1, εξασφαλίζοντας τα πιο σίγουρα κέρδη των παραγωγών εταιριών.
Η διαδικασία παραγωγής αντισωμάτων μέσω των εμβολιασμών λειτουργεί σε βάρος του συνόλου του οργανισμού. Η τεχνητή ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού που παρέχεται μέσω των εμβολίων, ζημιώνει το συνολικό ενεργειακό απόθεμα του οργανισμού και παραβαίνει τις προτεραιότητες που θέτει η σοφία του, η οποία κινητοποιεί και τους αμυντικούς του μηχανισμούς. Αυτό σημαίνει αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος στο σύνολο.
Όταν το σώμα αρρωσταίνει, παρότι αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό (τα εμβόλια περιέχουν μια τεχνητή ασθένεια) μπορεί να αγωνίζεται ενάντια σ’ αυτή την αρρώστια τόσα χρόνια όσα το εμβόλιο παραμένει ενεργό. Στη συνέχεια, όταν το εμβόλιο καθίσταται αδρανές, ο άνθρωπος φροντίζει να εφαρμόζει τις «επαναληπτικές δόσεις», όπως αποκαλούνται, παρατείνοντας την αποδυνάμωση του οργανισμού.
Καθιστώντας τον οργανισμό μας ένα πεδίο μάχης με διάρκεια όσο και η ζωή μας, δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αλλάξει τόσο. Για να το κατανοήσουμε αυτό αρκεί να κάνουμε έναν παραλληλισμό με την υπερένταση που νιώθουμε μετά από μια κοπιαστική -σωματικά, συναισθηματικά και νοητικά- ημέρα και τα επακόλουθά της (νευρικότητα, υπερδιέγερση, άγχος, αϋπνία, οξυθυμία, ανορεξία, αδράνεια κ.ά.). Κάπως έτσι «στρεσάρεται» και ο οργανισμός μας μετά από ένα εμβόλιο.
Το γεγονός αυτό μπορεί να αποτελέσει μια -αν και απλοϊκή- αρκετά ρεαλιστική εξήγηση της αύξησης των χρόνιων ασθενειών και γιατί απειλείται τώρα ο άνθρωπος από ασθένειες ψυχικές (κατάθλιψη) και νοητικές (σχιζοφρένεια)! Αν καταφέρουμε να αντιληφθούμε το γεγονός ότι και η φαρμακευτική καταστολή των σωματικών συμπτωμάτων, επιβαρύνει το εσωτερικό περιβάλλον, τη στιγμή που τα σωματικά συμπτώματα εκφράστηκαν προκειμένου να προστατεύσουν τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα πεδία της ανθρώπινης οντότητας, τότε θα αναγνωρίσουμε πραγματικά ότι ο άνθρωπος είναι η έκφραση εκείνη που παρέχει τη δυνατότητα του παγκόσμιου γίγνεσθαι (με τη συμπαντική έννοια) να συνειδητοποιήσει την ύπαρξή του.
Ο Αριστοτέλης διαμήνυε ότι η φύση του ανθρώπου δεν είναι αυτό ως προς το οποίο γεννήθηκε αλλά αυτό για το οποίο γεννήθηκε και ότι αν ο άνθρωπος διαβιοί με φυσικό τρόπο έχει πολλές πιθανότητες να μην αρρωσταίνει. Ο Πλάτων στην Πολιτεία ανέφερε ότι αν μια κοινωνία έχει ανάγκη πολλά νοσοκομεία και γιατρούς, αυτό είναι το ιδιαίτερο γνώρισμα μιας κακής κοινωνίας.
Ο οργανισμός μας διαθέτει ενεργειακά αποθέματα στις αποθήκες του που τον διατηρούν στη ζωή και του προσφέρουν το πολυπόθητο αγαθό της υγείας. Τα αποθέματα αυτά ορίζονται από την κληρονομικότητα, όπως από αυτήν ορίζεται και η εξελικτική διαδικασία με την επικράτηση του ισχυρότερου ατόμου και είδους. Τα αποθέματα αυτά είναι τα απολύτως αναγκαία σύμφωνα με την οικονομία της φύσης και προκύπτουν από τη βιολογική διαδικασία και εξέλιξη.
Ο άνθρωπος-επιστήμονας, με τη γραμμική του λογική ισοπεδώνει τα πάντα πιστεύοντας ότι αν εμβολιάζεται (αρχίζει από την ηλικία των δύο μηνών στα βρέφη) γίνεται πιο ανθεκτικός. Σήμερα ο πληροφορημένος και σκεπτόμενος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται ότι βιολογικά δεν μπορεί να διατηρηθεί ένα είδος αποσπώντας την ύπαρξη και τις ανάγκες που προκύπτουν από το φυσικό του περιβάλλον με ενέσεις και φάρμακα.
Ο σημερινός άνθρωπος -το κάθε άτομο- βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με τις συνέπειες των προσωπικών του επιλογών. Αυτό καμία κοινωνία δεν θα το ήθελε διότι παρότι η ανάγκη δημιουργίας της είναι συλλογική, η ίδια -στη σημερινή της μορφή- για να λειτουργήσει ομαλά δεν θα μπορούσε ποτέ να ενθαρρύνει την αυτοδιάθεση.
Ο Rene Dubos αναφέρει ότι: Ο πλήρως εκπολιτισμένος άνθρωπος, παρότι είναι ιδιαίτερα επιθυμητός ως καλός πολίτης, ενδέχεται να αποδειχθεί κακό βιολογικό δείγμα όταν τοποθετηθεί εκτός του προστατευμένου κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο έχει μάθει να συμμορφώνεται3.
Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι είναι ουτοπία να στηριζόμαστε στην ιατρική γενίκευση, ελπίζοντας στην απαλοιφή των ασθενειών και τη σωτηρία του είδους μας. Οι πιέσεις που προέκυψαν από αυτή την ανάγκη είναι ο λόγος που τόσο η Ε.Ε. από το 1997 όσο και ο Π.Ο.Υ. το 2002 -και σε βάρος των φαρμακευτικών εταιρειών- αναγνώρισαν την Εναλλακτική και Συμπληρωματική Εναλλακτική Ιατρική, η οποία χαρακτηρίζεται από μεθόδους που αγγίζουν συνολικά τον άνθρωπο και τον καθιστούν υπεύθυνο για τη νόσο που φέρει χωρίς να του υπόσχονται ουτοπικές θεραπείες, μακροβιότητα και άλλες υποσχέσεις ενθαρρύνοντας ένα εγωιστικό περιβάλλον απληστίας και ματαιότητας.
Είναι ανάγκη να αναγνωρίσουμε αυτή την ουσιαστική ανάγκη που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στην υγεία και αφορά την αντιμετώπιση του κάθε ανθρώπου σαν ξεχωριστή οντότητα. Πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε μόνο με αυτό που βλέπουμε και αγγίζουμε και να ασχοληθούμε περισσότερο με τις ανάγκες που δεν βλέπουμε (συναισθηματικές και νοητικές) αλλά έχουν τεράστιο αντίκτυπο στη φύση της ζωής μας.
Παίρνοντας σαν δεδομένη τη λογική, σήμερα και με βάση την έρευνα, είναι δύσκολο να πούμε ότι η ζωή με τους σημερινούς ρυθμούς και τάσεις είναι δυνατόν να διατηρηθεί για πολύ ακόμα. Η επιστήμη και η τεχνολογία συνέβαλαν σημαντικά στην αύξηση του πληθυσμού αλλά η ίδια η ζωή έχασε τις αξίες και το νόημά της, σήμερα είμαστε όλοι αναλώσιμοι στο βωμό του χρήματος που υποστηρίζει και χειραγωγεί την επιστήμη.
Είμαστε αρκετά προετοιμασμένοι και σε καλύτερη θέση να αντιληφθούμε ότι το εγωιστικό μας μοντέλο είναι αυτό που δεν μας επιτρέπει να ρίξουμε μια συλλογική ματιά προς όφελος του κοινού καλού. Η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε είναι μέρος της ασθένειας που αλλοιώνει εκείνα τα ενωτικά χαρακτηριστικά (τα ονομάσαμε αγάπη) που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Εκείνο που έχουμε καταφέρει συνεπεία της επιστημολατρίας και της τεχνολογικής εξέλιξης, είναι ένα παγωμένο και άνευ νοήματος κενό που μας οδηγεί ολοταχώς προς την κατάθλιψη, τη σχιζοφρένεια και τις 58.000 αυτοκτονίες το χρόνο στις πολιτισμένες κοινωνίες4.
Αντιπαραθέσεις όπως αυτές που προέκυψαν μέσω της άρνησης του εμβολιασμού σηματοδοτούν τη βιολογική ανάγκη αποκατάστασης των παρά φύσιν διαδρομών που ακολουθούμε και των συνεπειών τους.
1. Καθημερινή, 13/12/09
2. Καθημερινή, 13/12/09
3. Rene Dubos, Το Όραμα της Υγείας, εκδ. Κάτοπτρο
4. Ελευθεροτυπία (φάκελος) 19-3-2005
Χρήστος Κόντης, Κλασσικός Ομοιοπαθητικός,
e-mail: olistic@otenet.gr / www.kethe.gr
About The Author
