Ο έρωτας και ο θάνατος

Ο υπεραιωνόβιος ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου, ο οποίος διάγει το 104ο έτος της ζωής του, μίλησε στη Βίκη Χαρισοπούλου:

– «Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας. Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του. Εγώ -δυστυχώς- την έχω. Επιθυμία μου είναι πλέον να μη ζήσω. Είναι βάρος πια η ζωή μου».

– «Ερωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω δύο: τον σαρκικό-πνευματικό έρωτα προς τη-τον σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία. Αυτό που λέμε φιλεργία. Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις. Ειδάλλως είσαι… πέτρα».

– «Κρατώ ακόμα ψήγματα έρωτα και προς τη μνήμη της γυναίκας μου και προς τηνεργασία. Ζω. Νιώθω. Εργάζομαι ακόμα, αλλά με δυσκολία. Δεν δίδει η ζωή -χωρίς έρωτα- ευτυχία».

– «Να λέτε πάντα αυτό που πιστεύετε. Και να πληροφορείστε σωστά. Μη δέχεσθε να γίνετε όργανα του οποιουδήποτε. Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι. Πριν από λίγα χρόνια διάβαζα καθημερινά και μάλιστα εμβριθώς δυο, τρεις εφημερίδες. Τώρα πια με κουράζει αυτή η ελαφρότητα. Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Ερωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού».