ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΑΔΙΑΡΡΗΚΤΗ ΟΛΟΤΗΤΑ»

Η Πίστη δεν έχει σύνορα
Η κάθε αληθινή Πίστη δεν έχει κανένα λόγο να δηλώνει καλύτερη από τις άλλες, ούτε φυσικά κανένα μα κανένα λόγο να φοβάται την Επιστήμη. Το αντίθετο!!! Δικαιώνεται συνεχώς ως προς την Ουσία και θα συνεχίσει να δικαιώνεται έως ότου εξαντληθεί, και από «εξ αποκαλύψεως» Αλήθεια γίνει -γίνεται ήδη- Αλήθεια αποδεικτική, επιστημονική. Οι νέες πληροφορίες και ιδέες και οι νέες καταστάσεις στις οποίες οδηγούν, κακώς εκλαμβάνονται από ορισμένους ως απειλή. Τίποτε μα τίποτε στον κόσμο δεν είναι σε θέση -η ιστορία διδάσκει- να περιορίσει τον άνθρωπο σ’ έναν οριοθετημένο από πριν κόσμο. Στη φύση του ανθρώπου είναι να δημιουργεί πάντα ένα ευρύτερο πλαίσιο εμπειριών μέσα στο οποίο θα κινείται και θα βιώνει τον εαυτό του όλο και πιο ολοκληρωμένα. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός του πάνω στη Γη.
Αν κάποιοι νιώθουν ηττημένοι, δεν μπορεί παρά να είναι ηττημένοι (Davis Martha) και ηττημένοι δεν μπορεί ποτέ να είναι η μια ή η άλλη αληθινή Πίστη, σαν συνειδητοποιημένη κατάσταση, παρά μόνο αυτοί, τα άτομα, που τυχαίνει κάποιες περιόδους να τις εκπροσωπούν. Τα “μαντριά” και τα “ποίμνια” κάθε είδους έπαψαν από καιρό να έχουν την παραμικρή σημασία για την Ανθρωπότητα.
Οι αρχές του Νεύτωνα, θρυμματίστηκαν όχι μόνο στο χώρο της Επιστήμης αλλά και σ’ αυτό το χώρο των Θρησκειών και της Πίστης. «Οι ανακαλύψεις της Κβαντικής Φυσικής αναποδογύρισαν τον καλά οργανωμένο και τακτικό κόσμο του Νεύτωνα» (Wolinsky). Σήμερα, μεταξύ άλλων, γνωρίζουμε ότι «καθετί αλληλοδιαπερνά οτιδήποτε άλλο» (Bohm).

Το παρελθόν διδάσκει, το παρόν απελευθερώνει
Είναι αναγκαίο λοιπόν αυτοί που οδηγούν τις τύχες του κόσμου να έχουν ανεπτυγμένη ιδιαίτερα την ιδιότητα του αυτο-παρατηρητή και να ‘χουν φτάσει στο «Κενό», στο σημείο «Μηδέν», το σημείο εκείνο δηλαδή όπου «ο παρατηρητής συναντά το παρόν» (Ψυχολογία Gestalt). Γιατί μόνο στο Παρόν μπορεί ο άνθρωπος να είναι απελευθερωμένος από τις όποιες τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος και των προβολών τους στον χρόνο που έρχεται και που αυθαίρετα, σαν να ήταν κάτι διαφορετικό από το παρελθόν, του δώσαμε το όνομα … «Μέλλον». Και τούτο διότι όπως ο θυμός δεν είναι παρά το τελευταίο σκαλοπάτι του φόβου, έτσι και το μέλλον δεν είναι παρά η σκιά του παρελθόντος…
Έτσι λοιπόν οι όποιοι πολιτικοί ή θρησκευτικοί ηγέτες πρέπει να έχουν εκπαιδευτεί στο να μπορούν να παγώνουν τον χρόνο στο Παρόν. Να είναι δηλαδή ουσιαστικά απαλλαγμένοι από κάθε παρελθόν και μέλλον. Στην ιστορία, την παράδοση και το παρελθόν δεν εγκλωβίζεται κανείς. Απλά διδάσκεται από αυτά.
Και αυτό που χρειαζόμαστε είναι πολύ ωριμότερα και ισορροπημένα συναισθηματικά άτομα, για να μας καθοδηγήσουν με περισσότερη ασφάλεια στο «Παρόν», στο σημείο «Μηδέν», στον Χρόνο δηλαδή εκείνο που η αποφόρτιση από τις όποιες τραυματικές αναμνήσεις από την συνείδηση του ατόμου είναι εφικτή για να καταφέρουμε να κοιτάξουμε τον κόσμο χωρίς το υπόβαθρο των τραυματικών αναμνήσεών μας (Wolinsky) που μας οδηγούν σε λάθος εκτιμήσεις, κρίσεις και επιλογές, πολλές φορές ακόμα και στην καταστροφή.

Τίποτε δεν είναι αποσπασματικό, όλα είναι αδιάρρηκτη ολότητα.
Γι’ αυτό είναι αναγκαίο στις αρχές της νέας χιλιετίας να κάνουμε το επόμενο βήμα, που όπως σημειώνει ο Νικ Χέρμπερτ «Να μάθουμε να σκεφτόμαστε με τον ορθό τρόπο, να μάθουμε να σκεφτόμαστε με την κβαντική λογική».

Η επιλογή της αναμέτρησης και σύγκρουσης αποδεικνύει πλήρη άγνοια του κβαντικού τρόπου που λειτουργεί ολόκληρο το σύμπαν και ο άνθρωπος φυσικά, -ανεξάρτητα αν το αποδεχόμαστε αυτό ή όχι- γιατί από τη στιγμή που καθετί αποτελείται από την ίδια Ουσία, δεν υφίσταται και θέμα σύγκρουσης (Wolinsky). Με τα λόγια του Ντε Ουίτ «Η επίλυση των προβλημάτων της ζωής βρίσκεται στην εξαφάνιση τους» -δηλαδή στην επιστροφή μας στο «Παρόν» – εκεί όπου η «συμπύκνωση», ο πάγος, αραιοποιείται και ξαναγίνεται νερό, αυτό δηλαδή που ήταν ανέκαθεν, η βαθύτερη πηγή Ζωής.
Έτσι αυτοί που φιλοδοξούν να καθοδηγήσουν τις τύχες της Ανθρωπότητας πρέπει, με άλλα λόγια, να αναπτύξουν μια αδιαφοροποίητη συνειδητότητα χωρίς διακρίσεις και διαφορές. Να αναπτύξουν την ικανότητα να λειτουργούν σαν «νερό» και όχι σαν «πάγος», σαν «κενό», δηλαδή «ουσία» και όχι σαν «μορφή». Να αναπτύξουν δηλαδή μια βιωματική γνώση που σήμερα κατοχυρώνεται επιστημονικά. Να είναι σε θέση να διαβάσουν το περιεχόμενο μιας παρούσας κατάστασης χωρίς αυτή να συνδέεται με το «απειλητικό παρελθόν» τους….
Και αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι πως όποτε είμαστε πραγματικά πρόθυμοι να βιώσουμε το Κενό, (άρα και να λειτουργήσουμε με βάση αυτό) πέρα από τους κατ’ επίφαση «φυσιολογικούς και συμβατικούς» τρόπους, ως μια «αδιάρρηκτη ολότητα» (Bohm), «αυτό είναι διαθέσιμο». (Wilbert).
Στον κβαντικό κόσμο, που είναι ο κόσμος μας, στην θεωρητική κβαντική περιγραφή κατά τον Bohm δεν τίθεται ποτέ θέμα απόστασης όχι μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά και ανάμεσα στα αντικείμενα. Τα πάντα, μα τα πάντα αποτελούν, όπως αναμφίβολα όλοι θα έπρεπε όχι μόνο να γνωρίζουμε αλλά και να βιώνουμε, επαναλαμβάνω, μια ΑΔΙΑΡΡΗΚΤΗ ΟΛΟΤΗΤΑ.

Γράφει: καθ. Τάκις Αλεξίου (Πρόεδρος της CA4S-AthensArt) http://athensart-2010.ning.com