ΠΡΩΙΝΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Κυριακή 7 η ώρα το πρωί, οι καμπάνες από το διπλανό χωριό χτυπάνε, σπάνια τις ακούω παρότι ο ήχος τους καλύπτει και αυτόν των αεροπλάνων (που πολλές φορές επίσης δεν τα ακούω, παρότι πετάνε αρκετά χαμηλά για να προσγειωθούν παρακάτω). Είχα ξυπνήσει ήδη από τις 6 και στριφογυρνούσα στο κρεβάτι μου χωρίς να ξέρω τι μου φταίει. Κάτι απασχολούσε το μυαλό μου, κάποιος θόρυβος σαν αυτόν της καμπάνας ή του αεροπλάνου, η εξοικείωση με τους οποίους μας κλείνει τ’ αυτιά. Όμως ένιωθα έντονα τον απόηχο αυτής της εσωτερικής ρύπανσης και βάλθηκα πρωί-πρωί να εντοπίσω την πηγή του. Και ναι! Βρήκα τι έφταιγε! Το προηγούμενο βράδυ, χαλαρώνοντας μετά από μια γεμάτη μέρα άνοιξα την τηλεόραση κάνοντας ζάπινγκ, παρότι δεν είχα ελπίδα για οπτικοακουστική τροφή που θα μπορούσε να συμβάλει στην τόνωση του πνεύματος και τη δημιουργία εικόνων που κατευνάζουν την ψυχή. Έπεσα πάνω στο Λαζόπουλο τη στιγμή που διακωμωδούσε γνωστή πρωινάδικη εκπομπή, η οποία έβγαλε στο γυαλί πέντε έξι γυναίκες, που εξέπεμπαν έναν επιτηδευμένο και χυδαίο ερωτισμό. Και τότε τις ακούωμε έκπληξη να αυτοχαρακτηρίζονται στον αέρα με παρρησία και υπερηφάνεια «πουτάνες»! Ήταν προφανές ότι δεν ήταν ιερόδουλες, παρά μόνο ψώνια που με καμάρι ξεμπρόστιαζαν τον εαυτό τους, κατονομάζοντας στον αέρα ένα προς ένα τα σεξουαλικά τους κόλπα, βίτσια και τερτίπια, γιατί για πάθη και αγάπες ούτε λόγος να γίνεται.

Ένιωσα αηδία. Σάρκες και κόκαλα, καταντήσαμε να περιφερόμαστε επιδεικνύοντας ξεβράκωτοι τα σωματικά μας κάλλη, και ας μην μπορούμε να σταθούμε πουθενά με τόσοάδεια ψυχή που έχουμε. Η κοινωνία μας πεθαίνει και προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι η σήψη που αναδίνει είναι άρωμα στα εκφυλισμένα ρουθούνια μας. Η εκπόρνευση (όχι σαν επάγγελμα αλλά σαν κατάσταση ψυχής) παρουσιάζεται σαν «επανάσταση» και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση από πολλούς-πολλές.

Δεν υπάρχει τίποτε που να έχει αξία για να ξεσηκωθούμε σήμερα, το αντίθετο, υπάρχουν πολλοί λόγοι που μας υποχρεώνουν να καθίσουμε στα αβγά μας, να λουφάξουμε και να λέμε και ευχαριστώ, γιατί με δική μας ευθύνη οδηγηθήκαμε στην κοινωνική και οικονομική παρακμή. Αυτοί οι οποίοι αυτοδιορίστηκαν ταγοί των επιλογών μας, είναι τα αρπακτικά της τηλεόρασης που βάλαμε στο σαλόνι, την κρεβατοκάμαρα και κάθε γωνιά του σπιτιού μας (αλλά και της ψυχής μας). Όλοι αυτοί που έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο για τηλεθέαση, εκμεταλλευόμενοι την πιο ακαλλιέργητη εκδοχή του πολίτη -γίνεται προφανές από την τηλεθέαση ότι αυτή η εκδοχή αποτελεί την πλειοψηφία- ενθαρρύνοντας την απαξίωση.

Αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι και επικίνδυνοι είναι όλοι αυτοί που αποκτούν αξία οι ίδιοιμέσα από την απαξίωση που δημιουργούν, βασιλεύοντας όπως ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς. Διαφορετικά τι δουλειά θα είχαν στην τηλεόραση σε πρωινή ζώνη υψηλής τηλεθέασης οι χυδαίες συμπολίτισσές μας; Πουλάει; Αυτό λοιπόν αποδεικνύει ότι η αξία ενός προϊόντος δεν είναι το περιεχόμενό του αλλά αυτός που το αγοράζει. Και αυτό είναι που με τρόμαξε άλλωστε, η απώλεια του ήθους και των αξιών, όχι με την παλιομοδίτικη έννοια αλλά με τη φιλοσοφική και την ουσιαστική. Το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα από το κοινό ικανοποιείται τρέφοντας τις αισθήσεις του με τέτοιες εικόνες και τέτοιους ήχους.

Αν μας έχει καταβάλει η αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι στην οικονομική παρακμή που διανύουμε, είναι κατά κύριο λόγο επειδή δεν μπορούμε να δούμε άλλη πραγματικότητα από αυτή που αγοράζουμε και αναμασάμε, παρόλο που η φύση μας παρέχει άπειρες επιλογές. Όσο για τις εν λόγω αυτοαποκαλούμενες -προς θεού δεν αναφέρομαι στις καθόλα σεβαστές ιερόδουλες αλλά σε εκείνες του «γυαλιού»- γεμίσαμε από δαύτες, με την κυριολεκτική και τη μεταφορική τους έννοια. Βρίσκονται παντού γύρω αλλά και μέσα μας, μεταμορφωμένες σε άκακες χαμηλοβλεπούσες παρθένες. Και θα παραμείνουν εκεί μέχρι να απαλλαγούμε από οικονομικά συμφέροντα και ανταλλάγματα. Και όσο ανάγουμε σε επιμορφωτικό σύμβουλο περί των αξιών και κανόνων της ζωής την τηλεόραση, τότε καμία αλλαγή προς το καλύτερο δε μπορεί να έρθει, αλλαγή όμως σίγουρα θα έρθει. Γιατί:

«Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος θα αλλάξει, ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι μπορεί να παραμείνει ίδιος».*

*Από το βιβλίο του Τάκι Αλεξίου «Επιστροφή στο Παρόν», εκδ. ΟΤΤΕ .

(Σ.τ.ε.)