ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ – Η σημασία της τήρησης των “Nόμων των Oμοίων”

Γράφει ο Χρήστος Κόντης

Στο άρθρο της Ομοιοπαθητικής του προηγούμενου τεύχους αντλήσαμε στοιχεία από το Όργανον Θεραπευτικής Τέχνης (Ο.Θ.Τ.). Ο συγγραφέας του, Σάμουελ Χάνεμαν, ανακάλυψε το 1814 και συστηματοποίησε εκ νέου την Ομοιοπαθητική μέθοδο (πρώτος τη συστηματοποίησε ο Ιπποκράτης, 460-370 π.Χ.). Η τεράστια συνεισφορά του Χάνεμαν όμως είναι ότι ανακάλυψε τον τρόπο παρασκευής των ομοιοπαθητικών στοιχείων (φαρμάκων)1 καθώς και την έννοια του θεραπευτικού τους υπόβαθρου, που προέκυψε ως φυσικό επακόλουθο της πολύ προχωρημένης για την εποχή του -αλλά και τη σημερινή- ανακάλυψη. Θα συνεχίσουμε την αναφορά μας στον μεγάλο επινοητή διότι τίποτε δεν άλλαξε στη μέθοδο από τότε, τίποτε νέο δεν έχει ειπωθεί. Η Ομοιοπαθητική διατηρεί τις ίδιες αρχές και θα συνεχίσει να τις διατηρεί όσο η ζωή θα εκφράζεται στη μορφή που τη γνωρίζουμε σήμερα. Αυτό επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητά της, που είναι και η εγγύηση για τη γνησιότητα της θεραπευτικής της δύναμης.

Ομοιοπαθητικοί που αποκλίνουν από τις αρχές της κλασικής μεθόδου
Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η μόνη ενδεδειγμένη Ομοιοπαθητική μέθοδος είναι η κλασική μέθοδος, αυτή που καθιέρωσε ο Χάνεμαν. Κάποιοι όμως επαγγελματίες του χώρου, που παραπλανητικά αυτοαποκαλούνται «ομοιοπαθητικοί» παραβλέπουν τους νόμους που διέπουν τη μέθοδο και προχωρούν σε αυτοσχέδιες εφαρμογές, με πιο συχνή την πολυφαρμακία, την παραβίαση δηλαδή του νόμου του ενός φαρμάκου, προφανώς λόγω της δυσκολίας διάγνωσης του μοναδικού ενδεικνυόμενου. Συνταγογραφώντας πληθώρα φαρμάκων εκμεταλλεύονται την άγνοια του ασθενή ο οποίος εφησυχάζει ότι η θεραπεία που του γίνεται είναι ομοιοπαθητική. Με αυτό τον τρόπο, στερείται δυστυχώς τη δυνατότητα πραγματικής θεραπείας.
Το φαινόμενο παραβίασης των αρχών της Ομοιοπαθητικής δεν είναι μόνο ελληνικό, συμβαίνει και σε άλλες χώρες με διάφορες παραλλαγές. Σε ομιλία του o καταξιωμένος Ινδός ομοιοπαθητικός Jawahar Shah ανέφερε ότι σε ορισμένες χώρες συνηθίζουν να συνταγογραφούν ανάλογα με το πού τους παραπέμπει διαισθητικά ο σωματότυπος του ασθενή, το σχήμα του προσώπου του κ.λπ. Αν π.χ. τους θυμίζει κάτι από φίδι θα συνταγογραφήσουν ομοιοπαθητικό σκεύασμα που προέρχεται από δηλητήριο φιδιού. Εντοπίζουν δηλαδή μόνο κάποιες επιφανειακές συνάφειες, αποφεύγοντας τη δυσκολία της λεπτομερούς εξέτασης και διερεύνησης του ασθενή και την τεκμηριωμένη ομοιοπαθητική συνταγογράφηση.
Θα ήταν τολμηρό οι επαγγελματίες θεραπευτές να δούμε κατάματα αυτή τη νοοτροπία, σαν μια παθολογία που μας διακατέχει. Και ανεξάρτητα από το αν μπορεί να θεραπευτεί -γιατί ο εγωισμός δύσκολα θεραπεύεται- τουλάχιστον να την αναγνωρίσουμε ώστε να είμαστε σε θέση να αποταυτιστούμε κατά τη άσκηση της Ομοιοπαθητικής. Αυτό σημαίνει σεβασμό προς τον εαυτό μας, προς τη μέθοδο που ασκούμε και κυρίως προς τον ασθενή-πελάτη μας.

Ιατροί που αναμιγνύουν συμβατική και Ομοιοπαθητική θεραπεία: υπηρέτες δυο αφεντάδων.
Θα ήθελα να θίξω και το γεγονός ότι πολλοί επαγγελματίες που προέρχονται από τον ιατρικό χώρο, βλέποντας τη ραγδαία διάδοση της Ομοιοπαθητικής, παρακολουθούν σεμινάρια και αυτοανακηρύσσονται ομοιοπαθητικοί με ειδικότητα: π.χ. παιδίατρος, πνευμονολόγος κ.ο.κ. Βασίζονται και αυτοί στην άγνοια του ασθενούς, ο οποίος θεωρεί ότι είναι καλύτερο να τον παρακολουθεί ομοιοπαθητικός που να είναι γιατρός, και δη με ειδίκευση στην πάθησή του. Πιστεύει ότι συνδυάζει τα καλά δύο κόσμων, αυτό όμως πόρρω απέχει από την πραγματικότητα.
Ο γιατρός που ασκεί παράλληλα με την ιατρική του ειδικότητα την ομοιοπαθητική, προτάσσοντας τη συμβατική σχολή και επιχειρώντας ομοιοπαθητικά «μπαλώματα», δεν μπορεί να εξαντλήσει θεραπευτικά τη μέθοδο για πολλούς λόγους. Κατ αρχήν πρόκειται για δύο εκ διαμέτρου αντίθετα θεραπευτικά συστήματα: το ένα ενδυναμώνει τον οργανισμό προκειμένου να γίνει πιο ανθεκτικός στην προσβολή (ασθένεια) με επικέντρωση στο ψυχονοητικό περιβάλλον, ενώ το άλλο καταστέλλει το πρόβλημα στην εξωτερική του συμπτωματική εκδήλωση (σώμα) επιβαρύνοντάς τον συνολικά. Χωρίς ολοκληρωμένη ομοιοπαθητική εκπαίδευση, ο ίδιος άνθρωπος που έχει εκπαιδευτεί να επικεντρώνεται στην καταστολή της σωματικής συμπτωματολογίας, είναι αδύνατο να κατανοήσει την πραγματική φύση της ασθένειας, η οποία προέρχεται από το εσωτερικό περιβάλλον. Έτσι επιλέγει μέθοδο ευκαιριακά: δρα άλλοτε κατασταλτικά και άλλοτε θεραπευτικά.
Η αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης περιορίζεται σε οξείες περιπτώσεις όπου η σωματική συμπτωματολογία είναι εμφανής. Όταν όμως η χρόνια αιτία, στην αντιμετώπιση της οποίας οφείλεται η επιτυχία της Ομοιοπαθητικής (και η οποία ευθύνεται και για τις οξείες εκδηλώσεις) βρεθεί στο προσκήνιο, τότε αυτός ο γιατρός πιθανότατα θα καταφύγει στα χημικά φάρμακα και ο ασθενής θα είναι βέβαιος ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν θεραπεύεται ομοιοπαθητικά (αφού μάλιστα το λέει ο γιατρός του).
Για αυτούς τους γιατρούς, οι οποίοι δεν έλειπαν ούτε στην εποχή του, ο Χάνεμαν αφιέρωσε το εξής: «Κάθε γιατρός που θεραπεύει σύμφωνα με γενικά χαρακτηριστικά, ακόμη και αν σφετερίζεται αλαζονικά το όνομα του Ομοιοπαθητικού, στην πραγματικότητα είναι και παραμένει ένας Αλλοπαθητικός που γενικεύει, επειδή η Ομοιοπαθητική δεν είναι νοητή χωρίς την πιο ειδική εξατομίκευση»2, εννοώντας εδώ την ανεύρεση του ενός και μοναδικού φαρμάκου που ταιριάζει στον ασθενή και όχι στην ασθένεια.
Αν οι ιατροί που ασκούν ευκαιριακά την Ομοιοπαθητική μέθοδο τη γνώριζαν σε βάθος, αν νοιάζονταν πραγματικά για τον ασθενή τους και αν αντιλαμβάνονταν το γεγονός ότι με την καταστολή συμμετέχουν στην εξέλιξη της ασθένειας σε βαθύτερο επίπεδο/περιβάλλον του οργανισμού (και μάλιστα δημιουργώντας προβλήματα που μεταφέρονται μέσω της κληρονομικότητας στο μέλλον), τότε μόνο θα ήταν σε θέση να επιμείνουν ομοιοπαθητικά. Τότε, θα εργάζονταν σκληρά για την ανεύρεση του θεραπευτικού μέσου και δεν θα κατέφευγαν ούτε στην πολυφαρμακία ούτε στα χημικά φάρμακα, μπροστά στην κάθε θεραπευτική δυσκολία που αντιμετωπίζουν.
Όμως στην Ελλάδα δεν πρέπει να είμαστε παραπονεμένοι: όλα τα παραπάνω είναι αρκετά περιορισμένα και απομονωμένα από την κοινότητα της κλασικής Ομοιοπαθητικής. Στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι Ομοιοπαθητικοί, αρκετοί μάλιστα εξ αυτών τυγχάνουν παγκόσμιας αναγνώρισης, κάτι που πολλοί δεν γνωρίζουν και για αυτό το επισημαίνουμε.

Η χημική καταστολή και πώς βλάπτει τα πολλαπλά επίπεδα του οργανισμού
Στην παράγραφο 41 του Ο.Θ.Τ. ο Χάνεμαν αναφέρεται στη μέθοδο της καταστολής με χημικά φάρμακα και τα επακόλουθά της: «…Πολύ συχνότερα από τις φυσικές ανόμοιες αρρώστιες που περιπλέκονται μεταξύ τους στο ίδιο σώμα*, είναι εκείνες οι επιπλοκές ασθενειών, τις οποίες προκαλεί η ακατάλληλη ιατρική μέθοδος με τη μακροχρόνια χρήση ακατάλληλων φαρμάκων. Στη φυσική νόσο που έπρεπε να θεραπευτεί με τη συνεχιζόμενη χρήση του ακατάλληλου φαρμάκου, συνδυάζονται τότε οι συχνά πολύ νέες μακροχρόνιες νοσηρές καταστάσεις, που είναι αντίστοιχες με τη φύση του τελευταίου αυτού. Αυτές βαθμηδόν συνδυάζονται και επιπλέκονται με την ανόμοια τους χρόνια πάθηση (ότι δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν με επίδραση ομοιότητας, δηλαδή ομοιοπαθητικά). Στην παλιά προσθέτουν νέα τεχνική χρόνια αρρώστια και κάνουν συνεπώς τον απλά άρρωστο, διπλά άρρωστο, δηλαδή, πολύ πιο άρρωστο και αθεράπευτο και κάποτε εντελώς ανίατο, συχνά μάλιστα τον θανατώνουν3. Πολλές περιπτώσεις ασθενειών που αναφέρονται συμβουλευτικά σε ιατρικά περιοδικά, καθώς και άλλα ιστορικά ασθενειών που περιγράφονται σε ιατρικά συγγράμματα, τεκμηριώνουν τα παραπάνω… ».
Το γεγονός ότι πέρασαν διακόσια χρόνια από όταν τα έλεγε αυτά ο Χάνεμαν δεν άλλαξε τίποτε. Γεμίσαμε χρόνιες ασθένειες και η κατάθλιψη που σήμερα ταλανίζει κυρίως τον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο είναι η δραματική ένδειξη ότι πλέον ο οργανισμός αδυνατεί να περιορίσει την ασθένεια στο σώμα: αυτή εισβάλλει καταστροφικά στο συναισθηματικό περιβάλλον.
Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσουμε για τους αναγνώστες που τώρα μυούνται στα της Ομοιοπαθητικής, ότι το λεγόμενο συναισθηματικό (ψυχικό) περιβάλλον αποτελεί για το σύνολο του οργανισμού ένα ανώτερο επίπεδο από το σωματικό, που σημαίνει ότι είναι περισσότερο προστατευμένο. Το συναισθηματικό περιβάλλον είναι σε θέση να παράγει μία ασθένεια, ενώ το σώμα μπορεί μόνο να την εκφράσει με αυτό που αποκαλούμε συμπτώματα. Ας σκεφτούμε τη λαϊκή ρήση που λέει «αν δεν πάει η ψυχή δεν πάνε τα πόδια» ή ας αναλογιστούμε πώς το συναισθηματικό φορτίο κάμπτει ακόμη και τους ενστικτώδεις μηχανισμούς αυτοσυντήρησης. Αυτό επιβεβαιώνεται από την πράξη της αυτοχειρίας. Αντίθετα ένας σωματικός πόνος σπανίως θα μας οδηγήσει στην αυτοχειρία. Ο Πλάτων αναφέρει ότι: «…για το μεν σώμα η φύση προστάζει να υπηρετεί και να άρχεται, ενώ για την ψυχή να άρχει και να κυριαρχεί» (Φαίδων 80/e).

Στην Ομοιοπαθητική κάθε ασθενής λαμβάνει το φάρμακο που του ταιριάζει, δεν συνταγογραφούμε με βάση την ασθένεια
Η δυσκολία άσκησης της Ομοιοπαθητικής είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της ιατρικής η οποία συνταγογραφεί με βάση το σύμπτωμα, με την κάθε ασθένεια να έχει το δικό της φάρμακο. Για την Ομοιοπαθητική η συνταγογράφηση εστιάζει στον ασθενή συνολικά.
Στην περίπτωση της ιατρικής, κάθε άνθρωπος π.χ. με έλκος στομάχου –εκτός ιδικών εξαιρέσεων- θα λάβει την ίδια χημική ουσία που θα λάμβανε οποιοσδήποτε άλλος πάσχει από έλκος, και η βελτίωση που αναμένουμε εστιάζει μόνο εκεί. Συχνά με τη χημική αγωγή, η οποία διαποτίζει ολόκληρο τον οργανισμό, παρατηρείται επιδείνωση και σε άλλα σημεία σαν επακόλουθο της αντίδρασης προς τον χημικό βομβαρδισμό (παρενέργειες) για τα οποία απαιτείται εκ νέου φαρμακευτική αγωγή για την αντιμετώπιση τους συμβάλλοντας στη διαιώνιση του κακού.
Στην Ομοιοπαθητική η εστίαση γίνεται στον ασθενή συνολικά και αναζητείται το Όμοιο εκείνο Πάθος (η βαθύτερη αιτία) που τον καταβάλλει και σαν επακόλουθο δημιούργησε το έλκος. Έτσι κάθε ασθενής, παρότι έχει τα ίδια συμπτώματα με άλλους, ενδέχεται να λάβει διαφορετικό φάρμακο. Η βελτίωση που αναμένουμε πρέπει να περιλαμβάνει επίσης ολόκληρο τον οργανισμό και όχι μόνο το μεμονωμένο σύμπτωμα.
Στην παράγραφο 5 του Ο.Θ.Τ. αναφορικά με τη λήψη του ιστορικού αναφέρεται ότι: «Σαν βοήθεια στη θεραπεία χρησιμεύουν στο γιατρό τα δεδομένα της πιθανότερης αιτίας της οξείας πάθησης, καθώς και οι πιο σημαντικές στιγμές από το όλο ιστορικό της χρόνιας καχεξίας, για να ανακαλύψει τη βασική της αιτία, που ως επί το πλείστον βασίζεται σε χρόνιο μίασμα (προδιάθεση). Οπότε, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη η αντιληπτή ιδιοσυγκρασία (ιδιαίτερα του χρόνιου αρρώστου), ο ψυχικός και διανοητικός χαρακτήρας του, οι ασχολίες του, ο τρόπος ζωής και οι συνήθειές του οι κοινωνικές και οικογενειακές συνθήκες, η ηλικία του, η σεξουαλική του δραστηριότητα κ.λπ.».
Για το λόγο αυτό είναι δύσκολο να γίνουν μετρήσεις, όπως απαιτείται για την ανάδειξη της ομοιοπαθητικής σε επιστήμη. Σαφώς και έγιναν πειράματα με διπλές τυφλές αποδείξεις4, με πλεονεκτικά έναντι των χημικών φαρμάκων αποτελέσματα, αλλά κατά την προσωπική μου εκτίμηση πρόκειται για εγχειρήματα που απορρέουν από ένα επιστημο-λατρικό μοντέλο, όπου ο άνθρωπος αντί του πρωτεύοντος παίζει δευτερεύοντα ρόλο στη ζωή.

Στρεβλώσεις που προκαλούνται από τεράστια συμφέροντα
Είναι ποτέ δυνατόν σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, οι αξίες του οποίου περιορίζονται αποκλειστικά στα οικονομικά οφέλη, να επιλεγεί ένα ανθρωποκεντρικό θεραπευτικό σύστημα απέναντι στην τεράστια φαρμακευτική βιομηχανία; Ασύλληπτα μεγάλα χρηματικά ποσά δαπανώνται για την ιατρική έρευνα και συνεχώς αυξάνονται, διότι το καπιταλιστικό θηρίο είναι αχόρταγο και έχει τεράστια οικονομική δύναμη, τόση που οι ηγέτες όλου του πολιτισμένου κόσμου, όπως έχουμε την ευκαιρία να δούμε στις μέρες μας, είτε είναι υποχείρια είτε απλώς υποκλίνονται μπροστά του. Όμως τη δύναμη που έχει εμείς του την προσφέρουμε με την αφέλειά μας, ο καθένας χωριστά και μέσω των πολιτικών μας εκπροσώπων -εδώ ελπίζω ότι δεν θα γίνω αντιπαθής- οι οποίοι είναι καθ’ εικόνα και ομοίωσή μας.
Παρ’ όλα αυτά, οι ασθένειες αυξάνονται όλο και περισσότερο, και εκείνοι όλο και περισσότερα υπόσχονται, πάντα με το αζημίωτο, το οποίο κοστίζει όλο και περισσότερα. «Η δουλειά μας πολλές φορές είναι γεμάτη απελπισία» παραδέχεται ό Ρότζερ Πάρκερ, νευρολόγος στο νοσοκομείο Βηθεσδά του Μέριλαντ το 1996 μετά την αποτυχημένη γονιδιακή θεραπεία στην οποία υπεβλήθη η Ρεβέκκα Λίλι για καρκίνο στον εγκέφαλο4. Η πίστη τους όμως κάθε φορά δυναμώνει και οι προβλέψεις για τη γονιδιακή θεραπεία είναι τόσο θετικές, που πιστεύεται ότι οι γιατροί μέχρι το 2020 μάλλον θα αντιμετωπίζουν τη χημειοθεραπεία, τις ακτινοβολίες και τη χειρουργική πρακτική με την ίδια περιφρόνηση που νιώθουμε σήμερα απέναντι στη χρήση του αρσενικού, της αφαίμαξης και των βδελλών από την ιατρική του παρελθόντος5.
Σήμερα -8 χρόνια πριν από το 2020- η πρώτη αιτία θανάτου είναι η ισχαιμική καρδιοπάθεια, ο καρκίνος βρίσκεται σχεδόν μέσα σε κάθε σπίτι, η σκλήρυνση κατά πλάκας, το Αλτσχάιμερ, ο ιός HIV και άλλες χρόνιες ασθένειες αυξάνονται ραγδαία. Όμως καμία πάθηση δεν είναι σαν την κατάθλιψη: αν η ιατρική κατάφερε με τα θαυματουργά της κατασταλτικά φάρμακα να σπρώξει την ασθένεια στο συναισθηματικό επίπεδο και θεωρεί ότι με τη γονιδιακή θεραπεία θα την εξαλείψει, αυτό στα αυτιά του Χάνεμαν θα ηχούσε σαν συναγερμός ότι η ασθένεια εισβάλλει πλέον στο νοητικό επίπεδο προκαλώντας σχίσμα στη λογική (σχιζοφρένεια).
Προσωπικά εκτιμώ ότι η σχιζοφρένεια εξαπλώνεται ήδη στο Δυτικό ημισφαίριο. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου αγαπητέ αναγνώστη, αν εξετάσεις τι γίνεται γύρω μας, εφόσον αποδέχεσαι ότι η τροφή της ψυχής μας είναι η ευτυχία, η δική μας και των άλλων (εάν βέβαια τους παρέχουμε το ίδιο δικαίωμα). Θα συμφωνήσεις πόσο απέχουμε από αυτό, αν ανοίξεις την τηλεόραση, αν περιπλανηθείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και το παράθυρό σου ακόμα αν ανοίξεις και παρατηρήσεις προσεκτικά τις εικόνες, τους θορύβους και τις οσμές μιας πόλης. Η ευτυχία λανσάρεται μόνο εικονικά μέσα από τις διαφημίσεις για την προώθηση κάποιου προϊόντος.
Σήμερα λέμε ότι αναζητάμε την ευτυχία, αλλά το κάνουμε υποκριτικά και επιφανειακά, ενώ ταυτόχρονα η στάση ζωής μας (που προωθείται και από τα ΜΜΕ) δεν μας επιτρέπει την προσέγγισή της. Είναι όπως η ιδιοτελής ανάγκη διατήρησης των αρχαίων μνημείων και της παράδοσης, που προφανώς γίνεται μόνο για επίδειξη ή φολκλορικούς λόγους, και με το αζημίωτο βέβαια, χωρίς εμβάθυνση στο πνευματικό υπόβαθρο που γέννησε τα σπουδαία πράγματα του παρελθόντος.
Η ανθρωπότητα σήμερα εστιάζει στην εκμετάλλευση και την άντληση όλο και περισσότερων κερδών, αυτή είναι η ανώτερη αξία. Αυτό είναι νοητική εμμονή -εγωισμός- που παραγκωνίζει τα συναισθήματα δημιουργώντας ρήγμα στην οντότητα με την ολιστική της έννοια. Το πρώτο επακόλουθο είναι η κατάθλιψη διότι ο νους-πνεύμα στέκεται πιο ψηλά από την ψυχή, συνεπώς είναι περισσότερο προστατευμένος. Όταν το πρόβλημα όμως αγγίξει τη νόηση, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα για το άτομο, την κοινωνία και την ανθρωπότητα στο σύνολό της, λόγω της μεταδοτικότητας του φαινομένου, που επιτείνει η αποδοχή ενός παθολογικού μοντέλου.

Όταν το φάρμακο γίνεται business, τότε θεραπεία υπάρχει μόνο όταν υπάρχει κέρδος
Αυτό το μοντέλο, δεν απορρέει από ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, ούτε μέσα στα πλαίσια του ιατρικού λειτουργήματος. Προωθείται από τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών. Πόσες φορές ακούσαμε από τα ΜΜΕ ότι βρέθηκε το φάρμακο για την τάδε ή την δείνα ασθένεια αλλά λόγω του χαμηλού περιθωρίου κέρδους δεν προχωρούν οι εταιρείες στην παραγωγή του; Της κατοχυρωμένες πατέντες (ευρεσιτεχνίες) των φαρμάκων, ακόμη και αν αποτελούνται από στοιχεία που υπάρχουν παντού στην φύση, της πληρώνει ακριβότερα και από το χρυσό ο ασθενής διότι δεν υπάρχει οικονομικός ανταγωνισμός. Όσο για τον πόνο του, κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά όπως αποδεικνύεται, το ίδιο και για τη ζωή του.
Αντίθετα, το ομοιοπαθητικό φάρμακο –το οποίο δεν είναι κατοχυρωμένη πατέντα- στοιχίζει ελάχιστα συνεπώς οι πανίσχυρες φαρμακευτικές εταιρίες έχουν πολλούς λόγους να θέλουν να εξαφανίσουν από προσώπου γης ένα ανθρωποκεντρικό και ανέξοδο θεραπευτικό σύστημα, στο πλαίσιο της γενικότερης επίθεσης που βλέπουμε σήμερα να διαδραματίζεται με πρωταγωνιστές τις αγορές (τράπεζες-πολυεθνικές-ΜΜΕ) σε βάρος των πολιτών. Ο λόγος που δεν το έχουν κάνει ακόμη είναι η αποδοχή των ανθρώπων για την Ομοιοπαθητική και οι αντιδράσεις που θα σημειωθούν. (Στην αρχή της δεκαετίας του 1970 στην Αμερική ψηφίστηκε νομοσχέδιο για την κατάργηση των συμπληρωμάτων διατροφής. Ο λευκός οίκος έλαβε πολλαπλάσιες επιστολές διαμαρτυρίας από εκείνες που λάμβανε για τον πόλεμο του Βιετνάμ και υποχρεώθηκε να αποσύρει το νόμο. Άλλο ένα δείγμα που μας βοηθάει να αντιληφθούμε την άμεση συμμετοχή μας στα κοινωνικά ζητήματα).
Από την αρχική ουσία που απαιτείται για την παρασκευή του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, μετά τις αραιώσεις στις οποίες υπόκειται, μπορεί να παραχθεί διαρκώς αυξανόμενος αριθμός φαρμάκων που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες ολόκληρου του πλανήτη για όσο αυτός υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι το κόστος αφορά μόνο την αρχική ουσία που δεν ξεπερνάει το ένα γραμμάριο, τους αποστειρωμένους χώρους παρασκευής, την αλκοόλη που αραιώνεται (αραιώνεται επίσης και σε νερό που έχει υποστεί τριπλή απόσταξη), το μηχάνημα που ασκεί τις κρούσεις (δυναμοποιητής), τα δοχεία αποθήκευσης, το γαλακτοσάκχαρο το οποίο εμβρέχεται, το επικάλυμμα της κάψουλας και το μπουκαλάκι στο οποίο σας δίνει ο φαρμακοποιός το σκεύασμα στην τελική του φάση, έτοιμο να χορηγηθεί.
Η οικονομική χειραγώγηση της επιστήμης είναι που προωθεί το υπάρχον σύστημα και όχι η πραγματική επιστήμη που υπηρετεί τον άνθρωπο. «Μόνο όποιος εμφορείται από την παράλογη πεποίθηση ότι βρίσκεται στη σωστή πλευρά, νιώθει πως έχει το δικαίωμα να εκφέρει οριστικές αποφάσεις. Όμως, κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να κάνει ποτέ ένας επιστήμονας, αφού, από στενά τεχνική άποψη, η δική του αλήθεια -αν και όχι υποχρεωτικά οριστική- είναι η πιο πιθανή, και σχεδόν πάντα η καλύτερη»6 . Αυτό σημαίνει ότι κανένας γιατρός που σέβεται τον εαυτό του και το επάγγελμα που ασκεί δεν θα μπορούσε να είναι συνειδητός πολέμιος μιας έστω και αντίθετης αλλά αποτελεσματικής μεθόδου. Πρέπει να πούμε όμως, ότι στην χώρα μας το 60% των γιατρών τάσσονται υπέρ της Ομοιοπαθητικής.
«Πρέπει, πάση θυσία, να υπερπηδώνται τα εμπόδια που ορθώνουν η φυσική προκατάληψη και η δυσπιστία όσων αισθάνονται θεματοφύλακες της γνώσης και κηδεμόνες της επιστημονικής μεθόδου, απέναντι στα αουτσάιντερ που κατορθώνουν να ανοίξουν καινούριους ορίζοντες στην επιστημονική έρευνα», (Helmholtz).
Ο κόσμος μας πρέπει να αλλάξει συθέμελα αν θέλουμε να έχει μέλλον· και αυτό μπορούμε να το κάνουμε εμείς, ο καθένας από εμάς, και όχι οι κρατούντες την εξουσία: «Δεν χρειάζεται να εμπλακούμε σε μεγαλειώδεις ηρωικές πράξεις για να συμμετέχουμε στη διαδικασία της αλλαγής. Οι μικρές πράξεις, όταν πολλαπλασιάζονται επί εκατομμύρια ανθρώπους, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο» (Howard Zinn).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
* Η τεχνικά όμοια ασθένεια που περιέχεται εντός του χορηγούμενου ομοιοπαθητικού στοιχείου, υπερέχει στον υπέρτατο βαθμό έναντι της υπάρχουσας και την αναχαιτίζει, την κάνει να «σβήνει όπως η λάμψη του κεριού μπροστά στις ακτίνες του ήλιου» (Σ.Χ.) αποδεικνύοντας ότι στον οργανισμό μόνο οι ανόμοιες είναι σε θέση να εγκαθίστανται.

1. Ειδική αναφορά στη φαρμακολογία, τεύχη 1 και 8 του Υγείας Όραμα.

2. Όργανον Θεραπευτικής Τέχνης, εισαγωγή ΣΤ΄ έκδοσης, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος

3. Δες άρθρο προηγούμενου τεύχους Υ.Ο.: Γιατροί και Φάρμακα – Πρώτη αιτία θανάτου

4. Για αναφορές δες: Επιστήμη ή Μύθος (Bill Gray, M.D.), Εκδόσεις University Studio Press

5. Οράματα του Μέλλοντος (Michio Kaku), Εκδόσεις Anubis

6. Αλλοπαρμένες Μεγαλοφυΐες (Federico Di Trocchio), Εκδόσεις Τραυλός