ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗ ΜΗΤΡΑ ΓΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Ο σεβασμός του περιβάλλοντος αρχίζει από την ενδομήτρια ζωή!

Γράφει: Ιωάννα Μαρή, Πρόεδρος της Ελληνικής & Παγκόσμιας Εταιρείας Προγεννητικής Αγωγής, επίτ. Σύμβουλος Επικρατείας. Ε-mail: prenatalgr@hotmail.com

Η περιβαλλοντική παιδεία αρχίζει από τους μέλλοντες γονείς, ώστε να την προσφέρουν στα παιδιά τους, από την εμβρυϊκή ζωή τους, το θεμέλιο της ύπαρξής τους. Ποιοι άραγε, στις σημερινές κοινωνίες μας καταστρέφουν τα δάση, ρυπαίνουν τις θάλασσες και την ατμόσφαιρα, δρουν επιθετικά προς το περιβάλλον; Τι ποιότητας, τι νοοτροπίας άνθρωποι είναι και πως συμβαίνει και δεν σέβονται, ούτε εκτιμούν, ούτε θαυμάζουν την ομορφιά της φύσης, τα χρώματα, τα αρώματα των δένδρων και των λουλουδιών, της θάλασσας, του βουνού, του ουρανού, του ήλιου και της γης; Γιατί ορισμένοι άνθρωποι περιφρονούν, αδιαφορούν και καταστρέφουν αγαθά αναγκαία για τη Ζωή, που θα έπρεπε να θαυμάζουν και να εκτιμούν;

Αλλά πέρα και από την στάση προς το περιβάλλον, πώς συμβαίνει και ορισμένοι άνθρωποι είναι τόσο επιθετικοί, βάναυσοι και εγκληματικοί ακόμη προς τους συνανθρώπους τους; Σε τι οφείλεται η βαρβαρότητά τους, η αναλγησία τους, η ψυχρότητά τους, η έλλειψη συμπάθειας προς τον συνάνθρωπο;
Την απάντηση μας δίνει ένας σπουδαίος καναδός ψυχίατρος, συγγραφέας και γνωστός ερευνητής της εποχής μας: ο πανεπιστημιακός καθηγητής Thomas Verny: “Σήμερα κάθε παιδί, πριν από τη γέννησή του, έχει συχνά βομβαρδισθεί μέσα στη μήτρα από τοξίνες, οι οποίες είναι δυνατόν να είναι ορμονικές, φυσικές, χημικές και ψυχολογικές. Σοβαρές είναι οι βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες συνέπειες αυτών των τοξινών στην ανάπτυξη των παιδιών. Πιστεύω ότι αν δεν μάθουμε να προστατεύουμε την καθαρότητα, αγνότητα και γαλήνη του αμνιακού σύμπαντος, κατ’ανάγκην θα αποτύχουμε να διασώσουμε τον κόσμο από την καταστροφή, λόγω βίας και ρύπανσης. Μ’άλλα λόγια δεν είναι δυνατή η ύπαρξη Οικολογίας στον Κόσμο, χωρίς να έχει προϋπάρξει Οικολογία στη Μήτρα. Τα παιδιά που υφίστανται βία στη μήτρα έχουν ήδη προγραμματισθεί να εξελιχθούν σε ενηλίκους, οι οποίοι θα ασκούν βία στη γη και στ’άλλα γύρω τους ανθρώπινα πλάσματα. Πριν να μάθουμε να μειώσουμε και βαθμιαία να εξαλείψουμε τους επιβλαβείς παράγοντες κάθε είδους (φυσικούς και ψυχολογικούς), οι οποίοι βομβαρδίζουν το παιδί πριν από τη γέννησή του, ο αγώνας μας κατά του εγκλήματος, των κακών έξεων και εθιστικών εξαρτήσεων, των φόνων και της αλληλοεξόντωσης, της κακίας, της μόλυνσης και της καταστροφής των εδαφών μας, των δασών, των ποταμών, των θαλασσών και της ατμόσφαιρας θα είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Θεωρώ ότι πρέπει να αποτελεί μια από τις βασικές επιδιώξεις της κοινωνίας, του Κράτους, το να επεκτείνει την ιδέα της οικολογίας, ώστε να συμπεριλάβει την προστασία και την διατήρηση της καθαρότητας και αθωότητας του αμνιακού σύμπαντος. Δεν μπορεί να υπάρξει Οικολογία στον Κόσμο, χωρίς Οικολογία στη Μήτρα”. (δρ. Thomas Verny, Καναδός ψυχίατρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Τορόντο)

Από τις ορμόνες της μητέρας στα κύτταρα του εμβρύου
Το συμπέρασμα πως η επιθετικότητά έως παραβατικότητα των νέων – μελλοντικών ενηλίκων οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ταραγμένη, αγχωμένη ή βίαιη ζωή της εγκύου, κατά το κρίσιμο αυτό εννεάμηνο διάστημα δόμησης σώματος και (μέσω των ορμονών) και ψυχισμού του μελλογέννητου ανθρώπου προέρχεται από πολλές πηγές έρευνας: Σύγχρονες Αμερικανικές έρευνες πάνω στην βία και εγκληματικότητα των νέων καταλήγουν ότι οφείλεται στην υπερβολική νευρικότητα και συνεχόμενη ταραχή της εγκύου μητέρας τους, όσο τους περίμενε να γεννηθούν. (Αυτή η συνεχόμενη ταραχή επηρέασε τις ορμόνες της μητέρας και -μέσω της κυκλοφορίας του πλακούντα- αυτές οι ορμόνες κατέκλυσαν το αίμα του εμβρύου και παρήγαγαν σ’αυτό ίδια ψυχική κατάσταση. Η επανάληψη τέτοιων αγχωτικών ή βίαιων καταστάσεων στη μητέρα δημιουργεί στο έμβρυο (μελλοντικό ενήλικο) ένα πρότυπο χαρακτήρα, βίαιης και αγχωτικής αντιμετώπισης της ζωής.
Επανειλημμένως έχει τονισθεί πως οι σκέψεις, τα συναισθήματα και τα βιώματα της εγκύου εγγράφονται στην κυτταρική μνήμη του εμβρύου – χαράσσονται στα νευρικά εγκεφαλικά του κύτταρα και δημιουργούν την βάση του αυριανού χαρακτήρα.
Η αμερικανίδα ψυχολόγος Laura Uplinger αναφέρει: “Στις ΗΠΑ πολυάριθμες έρευνες αναφέρονται στην προγεννητική ζωή. Μερικές σχετίζονται με νέους 15–18 ετών φυλακισμένους για εγκλήματα βίας. Αναφέρουν ότι όταν μια έγκυος είναι πάρα πολύ αγχωμένη και νευρική, το παιδί της διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να γίνει νευρικό και βίαιο.
Οι ορμόνες του άγχους που εκκρίνονται στην αγχωμένη έγκυο προσβάλλουν τον παλαιοεγκέφαλο του εμβρύου (δηλαδή τον κατώτερο εγκέφαλό του), εμποδίζουν να γίνουν συνάψεις αυτού του παλαιοεγκεφάλου (=του υποθαλάμου) με τον νεοεγκέφαλο (δηλαδή τον ανώτερο εγκέφαλο) και επομένως παρεμποδίζουν την ανάπτυξη αυτού του μέρους του εγκεφάλου, στον οποίο οφείλεται η ανώτερη ανθρώπινη νοημοσύνη, ο αυτοέλεγχος και η λογική.
Έτσι σ’έναν ενήλικο, αγχωμένο ή θυμωμένο, οι ορμόνες κινούν μέσα του, στον υποθάλαμο (τον κατώτερο εγκέφαλο), αντιδράσεις φυγής ή επιθετικότητας. Αλλά παρεμβαίνει η συνείδηση και μέσω του νεοεγκεφάλου (ανωτέρου εγκεφάλου) ελέγχει και καταργεί αυτές τις βίαιες παρορμήσεις.
Ο έφηβος όμως που ήδη ως έμβρυο κατακλύσθηκε από το άγχος της μητέρας του, όταν αγχώνεται και θυμώνει δεν έχει τον βιολογικό εξοπλισμό που θα του επέτρεπε τον εγκεφαλικό έλεγχο, ώστε να εκδηλώσει αυτοσυγκράτηση μέσω της λογικής και έτσι τίποτε δεν παρεμβάλλεται μεταξύ της παρόρμησης και της πράξης”.
Εξ άλλου έχει αποδειχθεί ότι το ψυχολογικό χρόνιο άγχος της μητέρας, που προκαλεί αυξημένη έκκριση κατεχολαμινών, οδηγεί συχνά σε αντίξοη έκβαση της εγκυμοσύνης, προκαλεί αυξημένη περιγεννητική θνησιμότητα, αργοπορία στην εμβρυϊκή ανάπτυξη και αλλοίωση στην μορφολογία του πλακούντα (σύμφωνα με πλήθος νεωτέρων στατιστικών ερευνών).

Το …καλό και το κακό άγχος!
Βέβαια, ας μην τρομάξουν οι μητέρες που θα θυμηθούν ότι κι εκείνες πέρασαν άγχη και αγωνίες στην εγκυμοσύνη τους. Είναι φυσικό στον άνθρωπο, να αισθάνεται και να ζει πολλές συγκινησιακές καταστάσεις: άλλοτε την λύπη και την αγωνία, άλλοτε τη χαρά, την αγάπη, την ελπίδα και την αισιοδοξία, εναλλαγή καταστάσεων η οποία δίνει δυνατότητα και θετικών εγγραφών στο μελλογέννητο παιδί.
Οι παραπάνω έρευνες στους βίαιους και παραβατικούς νέους αναφέρονται σε συχνές και έντονες αγχωτικές καταστάσεις που βίωσε η μέλλουσα μητέρα. Αυτές είναι που έχουν το βλαβερό αποτέλεσμα για τον συναισθηματισμό του εμβρύου – μελλοντικού ενηλίκου. Μικρότερης διάρκειας και έντασης άγχη και αγωνίες δημιουργούν μεν διαταραχή στον ψυχισμό του εμβρύου αλλά ηπιότερης έντασης και μορφής. Και τούτο διότι, ό,τι συμβαίνει στην εμβρυϊκή ηλικία έχει αποτέλεσμα πολύ πιο έντονο παρά αν συνέβαινε στην βρεφική ή παιδική ηλικία του παιδιού … Πάντα το πρώτο βίωμα, το πρώτο εντύπωμα είναι και το αποφασιστικό για τη ζωή.
Έρευνες έγιναν μεταξύ δύο ομάδων – γυναικών: των μητέρων που κατά την εγκυμοσύνη τους έζησαν το πένθος από την απώλεια του συζύγου τους ή κάποιου γονιού και των μητέρων που έζησαν αυτό το πένθος μετά την γέννηση του παιδιού τους.
Το συμπέρασμα ήταν ότι η επίδραση στην υγεία και στον ψυχισμό του παιδιού ήταν έντονη όταν το πένθος της μητέρας είχε συμβεί στην εμβρυϊκή τους κατάσταση. Πολύ μικρότερη ήταν όταν το πένθος βιώθηκε μετά τη γέννηση. Η έγκυος έχει την ασπίδα της αγάπης της προς το παιδί της, για την αντιμετώπιση κάθε πένθους ή προβλήματος.

Στη μήτρα οικοδομούνται οι χαρακτήρες.
Όλοι μας, από την επαφή μας με την καθημερινότητα και τον κοινωνικό μας περίγυρο συναντάμε παιδιά, των οποίων η επιθετικότητα μας εκπλήσσει κι άλλα που η καλή διάθεση, η κοινωνικότητά τους, η προσαρμοστικότητά τους σε κάθε περιβάλλον είναι επίσης εκπληκτικά. (ρωτήστε τους εκπαιδευτικούς, ακόμη και των τάξεων των νηπιαγωγείων και των βρεφικών σταθμών !!)

Η αιτία τέτοιων διαφοροποιήσεων εντοπίζεται στην ενδομήτρια ζωή του κάθε παιδιού και στα διαφορετικά συναισθήματα και βιώματα που έχει δεχθεί από την μητέρα και από τον πατέρα και το υπόλοιπο περιβάλλον: (όλα επηρεάζουν τη μητέρα και μέσα απ’ αυτήν και το έμβρυο – παιδί).
Η βιαιότητα ή η ειρηνική διάθεση πριν εκδηλωθούν στην ενήλικη ζωή έχουν πρώτα εντυπωθεί στην νευρική κυτταρική μνήμη των εμβρύων – κι αυτά τα πρότυπα επαναλαμβάνονται αργότερα.
Οι έρευνες σήμερα μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε όλο το εύρος και την σπουδαιότητα της Προγεννητικής Αγωγής, δηλ. μιας αγωγής υγείας, γαλήνης, αγάπης, ειρήνης, ελπίδας, αισιοδοξίας και των ηθικών νόμων της ζωής, την οποία οι γονείς έχουν να προσφέρουν στα παιδιά τους πριν από τη γέννησή τους, στην αρχή της ζωής τους, τότε που διαπλάθεται το σώμα τους και εγχαράσσεται, μέσα από ίδιες συνεχείς καταστάσεις της μητέρας, ο ψυχισμός τους και ο μελλοντικός τους χαρακτήρας.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια ειρηνική κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα ζούμε με σεβασμό για το συνάνθρωπο και το περιβάλλον, πέρα από την ενημέρωση των ζευγαριών μελλοντικών γονιών και των μελλουσών μητέρων ώστε να συνειδητοποιήσουν τη μεγάλη δύναμη που η φύση τους έχει χαρίσει, να διαπλάσουν μια υγιή, ειρηνική και δημιουργική αυριανή κοινωνία.
Μόνον εκείνοι, στην διαπλαστική περίοδο της ζωής των παιδιών τους έχουν αυτή τη δυνατότητα να τους προσφέρουν συνθήκες ειρήνης, αγάπης και αρμονίας ώστε ειρήνη, αγάπη και αρμονία να προσφέρουν κι εκείνα, ως έφηβοι και ενήλικοι πολίτες στην κοινωνία.
Το συμπέρασμα του Ε΄Συνεδρίου Προγεννητικής Αγωγής που έγινε στην Αθήνα (τον Οκτώβριο 2004) με θέμα, “Η Προγεννητική Αγωγή στην υπηρεσία της ειρήνης” ήταν το εξής: “Μόνον η ειρήνη που έχει τις ρίζες της μέσα μας μπορεί να διαδοθεί στον κόσμο. Αυτή η ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί την ειρήνη στον εαυτό του και γύρω του, έχει τα θεμέλιά της στην προγεννητική περίοδο.
Οι μέλλοντες γονείς μπορούν να δώσουν στο παιδί από τη μήτρα τα στοιχεία και τις προϋποθέσεις που θα του επιτρέψουν να εγγράψει στα θεμέλια της δομής του την χαρά της ζωής, την ικανότητα για αγάπη, για διάλογο, για συνεργασία, για εξεύρεση δικαίων λύσεων σε όλες τις συγκρούσεις.”

Λυδία λίθος η στάση της μέλλουσας μητέρας, καθοριστική η συμβολή του πατέρα.
Αυτή η ικανότητα δημιουργείται από τις μητέρες, από τους μέλλοντες γονείς με πολύ απλούς και τόσο αποτελεσματικούς τρόπους !!
Ας τους επαναλάβουμε για να βοηθήσουμε τους μέλλοντες γονείς:
Ας αποφασίσουν να προσφέρουν στο μελλογέννητο παιδί τους την ανεπιφύλακτη αγάπη τους, την απόλυτη αποδοχή της ύπαρξης του, την υπερηφάνεια τους επειδή είναι γονείς και προετοιμάζουν ένα μελλοντικό άνθρωπο. Κάθε μέρα ας το σκέπτονται.
Κι αν η ζωή γύρω τους τούς φέρνει δυσκολίες, προβλήματα, συγκρούσεις, ας αποφασίσουν, ιεραρχώντας τις ανάγκες τους, να θέσουν την εγκυμοσύνη στην πρώτη θέση. Ας σκεφθούν ότι τώρα είναι δημιουργοί ενός σπουδαίου ανθρώπου – του δικού τους παιδιού, μελλοντικού πολίτη της αυριανής κοινωνίας. Κι ότι αυτό το έργο είναι το ύψιστο, όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν εν καιρώ την λύση τους. (κανείς δεν θα τους πάρει τα προβλήματα).
Αυτήν την περίοδο της αναμονής τους πρέπει να επιτρέψουν στον εαυτό τους να την ζήσουν με χαρά, με υπερηφάνεια, με αγάπη μεταξύ τους (επειδή ο σύντροφος τους χάρισε την πατρότητα – μητρότητα), με αγάπη προς το μελλογέννητο (χάδι, διάλογο, επικοινωνία)! Η αγάπη προς αυτό αποτελεί ασπίδα προστασίας του ό,τι κι αν συμβεί. Με θαυμασμό της αρετής και της ομορφιάς στους σπουδαίους ανθρώπους, τη φύση, την τέχνη. Με την ευχή και την σκέψη ότι οι αρετές είναι βαθειά επιθυμητές για τη νέα ύπαρξη…
Ας θαυμάζει η έγκυος την ομορφιά των λουλουδιών, των δένδρων, της θάλασσας, του βουνού, του ουρανού, του ήλιου, της γης. Έτσι και το παιδί της ως ενήλικος θα τα θαυμάζει, δεν θα τα καταστρέφει!
Με τέτοια στάση ειρήνης, αγάπης και αρμονίας οι μέλλοντες γονείς μέσα από αντίστοιχες κυτταρικές – γονιδιακές εγγραφές στο έμβρυο χτίζουν τα θεμέλια μιας όμορφης οικογένειας και μιας ειρηνικής κοινωνίας για την πατρίδα και την ανθρωπότητα.
Αν σκεφθούν και μόνον αυτήν τη διάσταση της μητρότητας- πατρότητας, όλες οι κοινές και λοιπές έγνοιες θα παραμερισθούν και το παιδί τους θα λάβει την πρώτη θέση και θα δεχθεί τις πιο ευνοϊκές συνθήκες ώστε να γίνει αληθινός Άνθρωπος!
Να γιατί η προετοιμασία για την γονεϊκότητα, από την σχολική ακόμη ηλικία είναι το πρώτιστο μέλημα μιας υγιούς παιδείας, βασισμένης στην κατανόηση και διεύρυνση του νου κι όχι μόνον στην απομνημόνευση λεπτομερειακών γνώσεων. Να γιατί οι εκπαιδευτικοί σ’αυτό το έργο της συνειδητοποίησης και αφύπνισης έχουν να παίξουν έναν σπουδαίο: τον πρώτιστο ρόλο !